تسلیت شهادت امام صادق علیه السلام

آقا تو را چون حیدر کرار بردند

در پیش چشم بچه های زار بردند

تو آنهمه شاگرد داری پس کجایند!

آقا چه شد آنشب تو را بی یار بردند؟

دلم هواى بقیع دارد و غم صادق

عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بیرق مشکى به دست دل گیرم

زنم به سینه که آمد محرم صادق

شیعیان رهبر ما را کشتند

صادق آل عبا را کشتند

نور چشم علی و فاطمه را

وارث کربوبلا را کشتند

زین ماتمی که چشم ملایک ز خون، ترست

گویا عزای صادق آل پیمبرست

یا رب چه روی داده، کزین سوگ جانگداز

خلقی پریش خاطر و، دلها پر آذرست

رنج این روضه مرا سوزانده

که لعینی دل تو لرزانده

خانه ای را که ملک در آن است

دشمنت با شرری سوزانده

برات بمیرم ، امام صادق ، نداری حتی ، یه زائر امشب

غریبی آقا ، حرم نداری ، ز غصه جونم ، رسیده برلب

چرا نگهبان بقیع نامحربونه

نمی‌زاره که زائری روضه بخونه

رنج این روضه مرا سوزانده

که لعینی دل تو لرزانده

خانه ای را که ملک در آن است

دشمنت با شرری سوزانده

آمد زمان غربت هر دل عاشق

شد کشته از زهر جفا حضرت صادق

تسلیت یا زهرا ، واویلا واویلا

غمزده شد دل هر عاشق ، در عزای امام ِ صادق

واویلا واویلا واویلا

جان عالم ز غم بر لب شد ، عزای رئیس مذهب شد

دهم با سوز سلامش ، دین شده زنده از کلامش

شب غریب عالم شب دلای عاشق

همه عزا می گیرن برا امام صادق

چشما گریونه قلبا محزونه

آه و واویلا چرا قبرت ویرونه

کشته زهر و خطاکاری منصور شدی

با دلی زار وغمین رهسپر گور شدی

نسل پیغمبر ما بودی واز جور زمان

کنج عزلت زده گردیده و مهجور شدی

دل شیعه غصه داره ، شبیه ابر بهاره

دل شیعه ، پر از ماتم ، پر از اشک و پر ستاره

یاد بقیعت می کنم ، قبر غریبت می کنم

دل شده امشب پریشانت

فاطمه شددیده گریانت

جان فدای قبرویرانت

سیدی یاحضرت صادق

درد دل ما بی تو فراوان شده آقا

دل ها همه امروز پریشان شده آقا

بد می گذرد زندگی مردم دنیا

بی تو همه ی سال ، زمستان شده آقا

صادق آلِ فاطمه، منم که خون جگر شدم

میانِ کوچه‌های غم، غریب و در به در شدم

خدا ببین عدو مرا به هر دمی صدا کند

دلِ غمینِ و خسته‌ام به غصه‌ مبتلا کند

شهادت امام صادق(ع)

سرمایه امروز بقیع، اشک است و اشک. مدینه، جهان را از شیون اکنون خود پر کرده است. امروز بقیع در لباس سوگ، چکیده اشک‏های غربت شیعیان است و دانش، بحارالانوار اشکی است که به تمامی برگ‏های زرین احادیث، تسلیت می‏گوید.

سبز آمدى، سرخ رفتى، حال آنکه سپید سپید زیستى و صداقت، تنها واژه‏اى است که برازنده نام توست. تو از زلالى آینه، هر آینه فراترى. در تو کرامت باران موج مى‏زند. با تلاوت قرآن هم آغوشى و دست‏هایت، مونس آسمان مدینه ‏اند.